Την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015, η Α’ Τάξη του Α΄ Αρσακείου Τοσιτσείου Λυκείου Εκάλης πραγματοποίησε σχολική εξόρμηση στο θέατρο «Αργώ», για να παρακολουθήσει τη θεατρική παράσταση «Bull» του Μάικ Μπάρτλετ, σε μετάφραση Νίκου Χανιωτάκη και σκηνοθεσία Δημήτρη Πετρόπουλου. Τα παιδιά συνόδευσαν οι καθηγήτριες κ. Κόντη Σοφία, κ. Ζαμπέλη Μαλβίνα, κ. Αλτάνη Ιωάννα και κ. Φραγκή Μαρία. Σκοπός της εξόρμησης ήταν η ευαισθητοποίηση των μαθητών σε θέματα σχετικά με το bullying και πιο συγκεκριμένα σχετικά με την κακομεταχείριση που υφίσταται το άτομο στο εργασιακό του περιβάλλον.
Όταν φθάσαμε, συγκεντρωθήκαμε στο υπόγειο του θεάτρου, που λειτουργεί ως αίθουσα προβών. Εκεί συναντήσαμε την επικεφαλής του θιάσου κυρία Αιμιλία Υψηλάντη, με την οποία συνομιλήσαμε για το bullying, αλλά και για το θέατρο ως επαγγελματική απασχόληση.
Στη συνέχεια στην συζήτηση προσήλθε και ο μεταφραστής του έργου κ. Νίκος Χανιωτάκης. Η κ. Υψηλάντη μας τον παρουσίασε εκτός από σκηνοθέτη και ως ηθοποιό, ο οποίος επίσης έχει σπουδάσει και Ψυχολογία και γι’ αυτό μπορούσε να μιλήσει εκτενέστερα επί του θέματος της παρενόχλησης και του εκφοβισμού, της λεκτικής και ψυχικής βίας και κακομεταχείρισης. Αίσθηση προκάλεσε μια φράση που μας είπε ο κ. Χανιωτάκης : «Και αυτός που είναι απέναντί σου έχει δύο πόδια, δύο χέρια, ένα κεφάλι, δεν είναι τίποτε παραπάνω από εσένα». Αφορμώμενοι από τον τίτλο «Bull» του έργου ανοίξαμε διάλογο σχετικά με το θέμα του έργου και τον προβληματισμό που προκαλεί ο συγγραφέας του με αυτό.
Μετά από ολιγόλεπτο διάλειμμα μπήκαμε στην αίθουσα. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε το αφαιρετικό σκηνικό και η λιτότητα των κοστουμιών. Πρωταγωνιστούσαν νέοι ηθοποιοί, οι Μπέτυ Αποστόλου, Παναγιώτης Θεοδώρου, Φώτης Πυριτίδης, Διονύσης Σάββας και Δημήτρης Πετρόπουλος. Η παράσταση ήταν σύντομη αλλά περιεκτική. Κράτησε μία ώρα αλλά ήταν γεμάτη μηνύματα. Το έργο στόχευε να μας κάνει κοινωνούς μίας από τις τόσες μορφές εκφοβισμού, του εργασιακού, και να μας ευαισθητοποιήσει σχετικά με αυτόν. Ήταν έτσι γραμμένο και δομημένο, που άφηνε στην κρίση του θεατή το «κατηγορώ», τη διαπίστωση ποιος αδίκησε και ποιος αδικήθηκε και γιατί.
Όταν η παράσταση τελείωσε, όλοι συμφωνήσαμε ότι άξιζε τον κόπο. Είχαμε ταυτιστεί με τον ήρωα και τον συμπονέσαμε. Εξάλλου βρήκαμε αρκετές απαντήσεις στα ερωτήματα που μας γεννήθηκαν μέσα από τη συζήτηση με τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Τα συναισθήματα έντονα, πρωτόγνωρα και κοινά σε όλους μας : κυριαρχούσε η λύπη, η αγανάκτηση και ο θυμός για την αδικία και την κακομεταχείριση του ήρωα από τους ανταγωνιστικούς συναδέλφους του, που προσπάθησαν εκφοβίζοντας και εξευτελίζοντάς τον να τον εκδιώξουν από τον χώρο εργασίας του, προκειμένου να είναι αυτός και όχι εκείνοι που θα απολύονταν λόγω περικοπών.
Οι εντυπώσεις μας ποικίλες αλλά όλες θετικές. Ανάμεσά μας ακούστηκαν παιδιά που έλεγαν «Ήθελα να της πετάξω την τσάντα στο κεφάλι» ή «Ήθελα να ανέβω στη σκηνή, να τον ταρακουνήσω για να ξεσηκωθεί». Όλοι πάντως συμφωνήσαμε ότι ο εκφοβισμός όποια μορφή κι αν πάρει , όποιο προσωπείο κι αν φορέσει, πρέπει να αντιμετωπίζεται ομαδικά. Τα χειρότερα θύματα είναι οι απλοί θεατές, που παθητικά ανέχονται την αδικία και τον διασυρμό του συνανθρώπου τους.
Όταν γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων περιστατικών, οφείλουμε να προτάσσουμε τη λογική και την αγάπη για τον συνάνθρωπο, να τον βοηθάμε και να τον υποστηρίζουμε έμπρακτα, γιατί αλλιώς συγκαλύπτουμε την αδικία και επικροτούμε την ανισότητα και τις διακρίσεις εις βάρος των πιο αδύναμων. Αυτή η παράσταση λοιπόν δεν ήταν μόνο ψυχαγωγία αλλά και διδαχή. Με ευχαρίστηση θα την ξαναβλέπαμε και την συστήνουμε ανεπιφύλακτα.