Το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη άφησε ανεξίτηλες μνήμες. Οι μαθητές δεν μπορούν και δεν θέλουν να ξεχάσουν. Αυτή τη φορά το αναπάντητο «γιατί;» ώθησε τα παιδιά στη δημιουργικότητα. Οι μαθητές του Α1 του Α’ Αρσακείου Τοσιτσείου Λυκείου Εκάλης Ευάγγελος Αγαπίου, Νίκος Γιαννόπουλος και Παύλος Παπαδόπουλος ζήτησαν από την καθηγήτρια Καλλιτεχνικών κ. Κυριακή Πρεβενιού να δημιουργήσουν μια εικαστική σύνθεση αφιερωμένη στη μνήμη των νέων που έχασαν τόσο άδικα και πρόωρα τη ζωή τους στο δυστύχημα της 28ης Φεβρουαρίου. Έτσι τα παιδιά του Καλλιτεχνικού Εργαστηρίου της κ. Πρεβενιού μαζί με την συμμαθήτρια τους Χρυσάνθη Γεωργούλια και τους εμπνευστές του έργου Νίκο Γιαννόπουλο, Ευάγγελο Αγαπίου, Παύλο Παπαδόπουλο και Χρήστο Κοντάκο, δημιούργησαν μια συμβολική εικαστική σύνθεση, με την ελπίδα να μην ζήσει η Ελλάδα ανάλογη τραγωδία ποτέ ξανά.

Στην «πλάτη» της σύνθεσης παρουσιάζονται συμβολικές φράσεις, λόγια που δεν θα ξεχαστούν. Στο κέντρο, εικονίζεται ένα τρένο εν κινήσει με φόντο ένα ηλιοβασίλεμα, που συμβολίζει τη δύση της ζωής των αδικοχαμένων επιβατών. Αλλά για την καθηγήτρια τους την κ. Πρεβενιού το κίτρινο που χρησιμοποιήθηκε συμβολίζει το φως των ψυχών τους, ένα φως ελπίδας υπερβατικό.

Τα ίδια τα παιδιά έγραψαν:

Γιατί;

Μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη το προεδρείο του Α1 τμήματος του Α΄ Αρσακείου Τοσιτσείου Λυκείου Εκάλης βαθιά συγκινημένο πρότεινε στην διεύθυνση του σχολείου και ειδικά στην καθηγήτρια καλλιτεχνικών του σχολείου κ. Πρεβενιού Κυριακή την δημιουργία ενός έργου με σκοπό να τιμήσουμε την μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν εκείνο το βράδυ.

Οι εργασίες για την δημιουργία αυτού του έργου άρχισαν αμέσως, με την συμβολή της κ. Πρεβενιού  και πολλών άλλων μαθητών που προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν. Το σχέδιο ήταν  δημιουργία μιας «πλάτης» (δηλ. του πίσω μέρους) με μηνύματα τα οποία στιγμάτισαν εκείνο το βράδυ. Στο κέντρο βρίσκεται ένα κάδρο με ένα τραίνο να περνά την ώρα της δύσης του ηλίου από μία άγνωστη περιοχή. Έτσι, δείξαμε τα συναισθήματα τα οποία κυριαρχούσαν εκείνες τις ώρες, δηλαδή τις ζωές και τις ελπίδες που έδυαν.       

Το έργο αναρτήθηκε έξω από το γραφείο καθηγητών του Α΄ Λυκείου, ώστε όποιος περνάει από εκεί να φέρνει στη μνήμη του την τραγωδία αυτή.

Ευχόμαστε μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας να μην επαναληφθεί τίποτα παρόμοιο και το έργο μας να αποτελέσει βάση ευαισθητοποίησης για τους μαθητές και καθηγητές του σχολείου μας.

Καλό ταξίδι στις ψυχές που έφυγαν!

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 98 ετών ο Νάνος Βαλαωρίτης, ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές. Γεννήθηκε το 1921. Σπούδασε φιλολογία και νομικά. Αλλά, γεννημένος ποιητής, αφοσιώθηκε στον υπερρεαλισμό και με την αιρετική του πέννα συγκίνησε το ελληνικό και ξένο κοινό που αγαπά την ποίηση.   Η ζωή του, γεμάτη δημιουργική δραστηριότητα. Διηύθυνε το περιοδικό «Πάλι».

Παρουσίασε ελληνική ποίηση στο γαλλικό περιοδικό «Lettres Nouvelles».

Δίδαξε Συγκριτική Λογοτεχνία και Δημιουργική Γραφή στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο.

Οργάνωσε παρουσίαση των Ελλήνων υπερρεαλιστών στο Κέντρο Πομπιντού .

Διηύθυνε με τον ποιητή Αντρέα Παγουλάτο το περιοδικό «Συντέλεια»,

Το 1959 βραβεύτηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το οποίο και αρνήθηκε. Το 1982 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1998 με το Κρατικό Βραβείο Χρονικού- Μαρτυρίας. Το 1996 βραβεύτηκε από τη Ν.Ρ.Α. [National Poetry Association (Αμερικανική Εταιρεία Ποίησης)]

Από άρθρο της Όλγας Σελλά, για την παρουσίαση της τελευταίας ποιητικής του συλλογής όταν ήταν 90 ετών :

«Είχε για όλα άποψη και σχολιασμό. Για τους τζιχαντιστές: «Οι τζιχαντιστές είναι άνθρωποι που δεν σκέφτονται για τον εαυτό τους, ο Θεός σκέφτεται γι’ αυτούς. Και σ’ αυτό πρέπει να είμαστε αντίθετοι».

Για τους σύγχρονους Ελληνες: «Ο σύγχρονος Ελληνας έχει το κεφάλι του στη Δύση και τα πόδια του στην Ανατολή».

Και λίγο πριν καληνυχτίσει το κοινό του: «Πρέπει να βρούμε κάτι άλλο (σ.σ.: ένα σύστημα) που να μην κυριαρχεί η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο», είπε ο Νάνος Βαλαωρίτης.»