«Τώρα αρχίζει το πρώτο μεγάλο ταξίδι. Αγαπήστε το μέλλον. Οι καιροί είναι πάντα απρόβλεπτοι. Θα είναι όμως συναρπαστικοί, αν η ματιά σας βλέπει μακριά. Αποχαιρετήστε  το λιμάνι. Μη φοβηθείτε τις ανοιχτές θάλασσες. Η ευχή μας μαζί σας.»

Με αυτά τα θερμά λόγια ο Διευθυντής του Σχολείου μας  κ. Ιωάννης Βακαλόπουλος αποχαιρέτησε τους μαθητές μας της Γ΄ τάξης που αποφοίτησαν. Η εκδήλωση έγινε τη Δευτέρα 27 Ιουνίου 2022, στις 8 το βράδυ, στο μεγάλο πάρκινγκ του Σχολείου μας. Ο Διευθυντής στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του αναφέρθηκε στο μαθητικό παρελθόν, στο φοιτητικό μέλλον αλλά και στις δυσκολίες της σχολικής χρονιάς. Στη συνέχεια τον λόγο πήρε ο πρόεδρος του Δεκαπενταμελούς συμβουλίου του Σχολείου κ. Βασίλειος Αποστόλου, ο οποίος αναφέρθηκε τόσο στις αναμνήσεις του από τη σχολική ζωή όσο και στην σημαντική προσφορά του Σχολείου και των καθηγητών στους μαθητές. Τον λόγο κατόπιν πήρε ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Σχολείου μας κ. Σκαφιδάς, ο οποίος ευχαρίστησε το Σχολείο και τους καθηγητές για την προσφορά τους στους μαθητές μας και ευχήθηκε στα παιδιά να επιτύχουν τους στόχους τους και να μην ξεχνούν όσα σημαντικά αποκόμισαν από τη φοίτησή τους στα Αρσάκεια Σχολεία. Τέλος, εκ μέρους του Συλλόγου Αποφοίτων Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (ΣΑΦΕ) σύντομο χαιρετισμό απηύθυνε η πρόεδρος κ. Νονίκη Πέρδικα.

Στο τέλος της εκδήλωσης οι απόφοιτοί μας παρέλαβαν το απολυτήριό τους και το αναμνηστικό τους δώρο, το βιβλίο της Μαρίας Ευθυμίου Ρίζες και θεμέλια.

Το Σχολείο μας εύχεται σε όλους τους αποφοίτους καλή πορεία στη ζωή τους με υγεία και πολλές επιτυχίες!

Ακολουθεί όλη η ομιλία του Διευθυντή του Α’ Αρσακείου Τοσιτσείου Λυκείου Εκάλης:

«Αγαπημένα μας παιδιά

Στις 12 του Σεπτέμβρη, όταν τα σχολεία θα ανοίξουν πάλι, θα είστε ίσως ακόμη σε κάποιο νησί. Δεν θα νοσταλγήσετε φυσικά τη σχολική τάξη. Η τελευταία χρονιά ήταν σκληρή και άχαρη. Ζήσατε την πρώτη μεγάλη δοκιμασία, την πρώτη μεγάλη πρόκληση.  Και νικήσατε.  Κι αν ο πρώτος στόχος δεν ευοδωθεί, έχετε κερδίσει τη σοφία της πορείας. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα αύριο, η έκπληξη περιμένει. Η ζωή υφαίνει ατελείωτα μονοπάτια.  Καθένας από σάς θα περπατήσει στο δικό του με καρτερία και επίγνωση.

Στις 12 του Σεπτέμβρη θα στοχαστείτε τα σχολικά σας χρόνια, περιμένοντας το άγνωστο. Θα θυμηθείτε στιγμές όμορφες και στιγμές πικρές. Επιτυχίες και λύπες. Θριάμβους και ήττες. Στα δώδεκα χρόνια αυτής της υπέροχης πορείας. Θα θυμηθείτε την πρώτη δασκάλα, την προσμονή του διαλείμματος, τους φίλους, το σχόλασμα, αλλά και τη μοναξιά, τη δυσφορία και τα αδιέξοδα, όταν οι φίλοι σπάνιζαν και η πίεση ξεπερνούσε τις αντοχές.

Περιμένοντας το άγνωστο. Μπαίνοντας στα αμφιθέατρα ανοίγεστε στον κόσμο. Σε έναν κόσμο που απαιτεί, που συνεχώς αλλάζει, που αγνοεί αλλά και ανταμείβει. Έφθασε η στιγμή που θα αρχίσετε να σχεδιάζετε το έργο της ζωής σας. Μπορείτε.

Η ζωή σας στο Λύκειο στιγματίστηκε από πρωτόγνωρους περιορισμούς. Η πανδημία διεκδίκησε την ελευθερία σας. Στέρησε από σάς την ζωντάνια της τάξης.  Στέρησε και από μας το βλέμμα σας. Έπρεπε να δείξετε δύναμη, υπομονή και ευελιξία. Όλη σας η ημέρα, μία οθόνη. Επίπεδη, άψυχη, χωρίς παλμό, αλλά με ατελείωτες απαιτήσεις. Και αντέξατε.

Αυτή η τελευταία χρονιά ήταν το μεγάλο στοίχημα. Πρώτη φορά στο Λύκειο ζήσατε εξετάσεις. Και έπρεπε να αποδείξετε στον εαυτό σας ότι κάθε μεγάλη δυσκολία μπορεί να γίνει μικρή. Φτάσε εκεί που δεν μπορείς, παιδί μου, έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης. Τώρα, σταματώντας για να ανασάνετε στην πρώτη κορφή, νιώθετε έναν ίλιγγο που συναρπάζει, μία χαρά που σας καλεί να συνεχίσετε.

Οι σπουδές σας πρέπει να είναι γοητευτικές. Αν στην πορεία η καρδιά σας διαφωνήσει, πρέπει να ζητήσετε τη βοήθεια του νου. Ίσως πρέπει η πορεία να αλλάξει στο επόμενο σταυροδρόμι, ίσως πρέπει να χαράξετε ένα άλλο μονοπάτι, χωρίς να χάσετε από τα μάτια την κορφή.

Οι σπουδές σας πρέπει να είναι καρποφόρες. Η ανθρώπινη γνώση θα γίνει πλουσιότερη με τις δικές σας ιδέες. Ο σύγχρονος κόσμος χρειάζεται την καθαρή σας ματιά.  

Οι σπουδές σας πρέπει να είναι διαρκείς. Ακόμη και αν κλείσει ο κύκλος των πτυχίων, ποτέ δεν θα τελειώσουν οι προκλήσεις της ζωής. Η ζωή σας θα είναι συνεχής μάθηση. Πορευθείτε αεί διδασκόμενοι.

Μετά τις σπουδές σας στην πατρίδα, θα ανοιχτείτε στα πέρατα του κόσμου. Θα ζήσετε στην Ευρώπη, στην Αμερική σε μέρη που δεν φαντάζεστε τώρα. Θα γνωρίσετε νοοτροπίες, πολιτισμούς, χαρακτήρες ανθρώπων. Θα ζήσετε ώρες έντασης, ώρες σιωπής, ώρες αγωνίας και αναμονής. Θα χαρείτε τον κόσμο.

Οι ρυθμοί της ζωής επιταχύνονται, συχνά γίνονται απάνθρωποι. Οι εξετάσεις που ζήσατε ήταν η πρόγευση. Θα ακολουθήσουν και άλλες πολλές δοκιμασίες αντοχής και υπομονής. Θα νικήσετε πάλι, όπως και τώρα.

Ονειρεύεστε μία σταδιοδρομία. Κι όμως, θα αλλάξετε θέσεις, τόπους, ρόλους, αξιώματα. Αρκεί να έχετε πάντα ως πυξίδα την προσφορά στον άνθρωπο.

Μην ξεχνάτε ότι κάθε μας πράξη αφήνει αποτύπωμα: στους γύρω μας, στο περιβάλλον, στην κοινωνία. Κάθε μας απόφαση είναι μία μικρή συνεισφορά στην εξέλιξη του κόσμου προς την πρόοδο ή την υποβάθμιση. Και τελικά στο μέλλον των δικών σας παιδιών.

Ο κόσμος προοδεύει και οπισθοδρομεί ταυτόχρονα. Η κοινωνική αδικία δεν έσβησε ποτέ. Ο πλούτος ποτέ δεν μοιράστηκε με σοφία και ο ατομικισμός είναι υπέρτατη αξία πολλών συνανθρώπων μας. Η υποκρισία πλεονάζει στις ηγεσίες. Ακόμη και ο πόλεμος διέλυσε βίαια τις βεβαιότητες της Ευρώπης. Μη συμβιβαστείτε με την περιρέουσα παρακμή. Οι αξίες των γονιών σας και των δασκάλων σας είναι ο σπόρος των δικών σας αξιών. Μην τον απορρίψετε σε έδαφος άγονο και γυμνό. Χρειάζεται τη φροντίδα σας, καθώς ωριμάζει μέχρι την άνθισή του.

Αγαπημένα μας παιδιά,

Η ψυχή σας δεν βολεύεται πια στην αυλή του σχολειού. Η αμφισβήτηση έχει διευρύνει τα όρια του νου σας. Αυτή η αμφισβήτηση είναι το πρώτο βήμα για την προσέγγιση στην αλήθεια. Την αλήθεια της επιστήμης, την αλήθεια της ζωής, την αλήθεια του εαυτού σας.

Η αμφισβήτηση γεννά ένα γόνιμο χάος. Και το χάος θα γεννήσει ομορφιά και ποίηση, αρκεί να μη φοβηθείτε. Κάποιες στιγμές όλα τα στηρίγματα καταρρέουν και πρέπει να γίνει ένα άλμα. Και κάθε άλμα γεννά νέα ερωτήματα. Και δεν υπάρχουν πάντα οι απαντήσεις. Μη φοβηθείτε τα ερωτηματικά! Αναζητήστε τη δική σας απάντηση.

Όπου κι αν βρεθείτε τιμήστε την Ελλάδα. Την Ελλάδα που έζησε καταστροφές και θριάμβους, την Ελλάδα που ακτινοβολεί την αντανάκλαση του ήλιου στα κύματα του Αιγαίου και χαρίζει απλόχερα σε όλο τον κόσμο τη σοφία των αρχαίων πατέρων, την αλήθεια του Θεού και το παράδειγμα των ηρώων της.

Αγαπητοί μας γονείς,

Χαρείτε με τα παιδιά σας τις νίκες τους. Τα νιώθουμε και μεις σαν δικά μας παιδιά. Χαρείτε για τους καρπούς των μόχθων σας. Αυτά τα παιδιά ξεχωρίζουν και θα ξεχωρίζουν πάντα. Και αυτό οφείλεται κυρίως σε σάς. Και θα σας ευγνωμονούν, νιώθοντας ότι άνθισαν όμορφα μέσα στην αγκαλιά του σπιτιού και τη θαλπωρή του σχολειού.

Αγαπημένα μας παιδιά,

Τώρα αρχίζει το πρώτο μεγάλο ταξίδι. Αγαπήστε το μέλλον. Οι καιροί είναι πάντα απρόβλεπτοι. Θα είναι όμως συναρπαστικοί, αν η ματιά σας βλέπει μακριά.

Αποχαιρετήστε  το λιμάνι.

Μη φοβηθείτε τις ανοιχτές θάλασσες.

Η ευχή μας μαζί σας.»

Την Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2021 παρουσιάστηκε στο θέατρο των Αρσακείων Τοσιτσείων Σχολείων Εκάλης εκδήλωση αφιερωμένη στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Μαθητές της Γ’ Λυκείου του Σχολείου μας παρουσίασαν ένα σύντομο χρονικό από την αντίσταση του ελληνικού λαού, που κορυφώθηκε με την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του 1973, για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Το αφιέρωμα πλαισιώθηκε με μουσικές και τραγούδια από τους μαθητές μας. Την εκδήλωση παρακολούθησαν μόνο οι μαθητές της Γ’ Λυκείου και τηρήθηκαν όλα τα πρωτόκολλα υγειονομικής ασφάλειας. Οι μαθητές της Α’ και της Β’ Λυκείου παρακολούθησαν στις αίθουσές τους το ντοκιμαντέρ του Π. Βούλγαρη «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974».

Ακολουθούν φωτογραφίες από την εκδήλωση:

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια…»

Αναστάσιμος Κανών Ιωάννου του Δαμασκηνού

Το Πάθος και η Ανάσταση του Θεανθρώπου ας είναι αφορμή ελπίδας για λύτρωση από τα δεινά της πανδημίας.
Μετά από μία πορεία σε δύσβατες ατραπούς, ας ευχηθούμε, αυτό το Πάσχα να σημάνει την έξοδο από τη δοκιμασία του εγκλεισμού και του φόβου, να διαλύσει την ομίχλη των ψυχών μας και να βιώσουμε όλοι την προσωπική μας ανάσταση.

Η Διεύθυνση και ο Σύλλογος Καθηγητών
του Α΄ Αρσακείου Τοσιτσείου Λυκείου Εκάλης

Η εορτή των Τριών Ιεραρχών, προστατών της Παιδείας, είναι ημέρα τιμής και για τους δασκάλους μας. Ημέρα αναγνώρισης του έργου και της προσφοράς τους. Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, ομάδα χορωδών του Μουσικού Ομίλου Αρσακείων – Τοσιτσείων Σχολείων ετοίμασε ένα βίντεο με ένα τραγούδι, στο οποίο εκφράζεται η ευγνωμοσύνη όλων στους δασκάλους μας. Το τραγούδι συνέθεσε η νηπιαγωγός-μουσικός κ. Μαρινάνσυ Αγγελάκη, η οποία έγραψε και τους στίχους. Η χορωδιακή επεξεργασία και η διαδικτυακή εκμάθηση του τραγουδιού έγιναν από την υπεύθυνη καθηγήτρια του Μουσικού Ομίλου κ. Χριστίνα Βαρσάμη-Κούκνη. Η ηχογράφηση του πιάνου και του cello έγιναν σε στούντιο ηχογράφησης. Η υπεύθυνη του Μουσικού Ομίλου σημειώνει ότι οι μαθητές-χορωδοί αφιερώνουν το τραγούδι στον Δάσκαλο, «που μάς εμπνέει, που μάς νοιάζεται, που είναι πάντα δίπλα μας, που γαληνεύει την ψυχή μας, που μάς ενθαρρύνει και οπλίζει εμάς τους νέους ανθρώπους με εφόδια για τον αγώνα τής ζωής, που καλλιεργεί την αντίληψή μας για τον κόσμο…»  Απολαύστε το:

«Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν»

Αυτά τα σιωπηλά Χριστούγεννα, ευχόμαστε το φως της Γέννησης να

 λαμπρύνει τις καρδιές μας και να απαλύνει τα δεσμά της πανδημίας.

Η νέα χρονιά ας είναι ελπιδοφόρα και δημιουργική

 με υγεία και πρόοδο για τα παιδιά μας και τις οικογένειές μας.

Η Διεύθυνση και ο Σύλλογος των Καθηγητών

 του Α΄ Αρσακείου Τοσιτσείου Λυκείου

«Τη λευτεριά μας τούτη

δεν την ήβραμε στο δρόμο,

και δεν θα μπούμεν εύκολα στου αβγού το τσόφλι,

γιατί δεν είμαστε κλωσσόπουλα

σ’ αυτό να ξαναμπούμε πίσω.

Μα εγίναμε πουλιά

Και τώρα πια στο τσόφλι δεν χωρούμε».

Μακρυγιάννης

*****

Κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου εορτάζουμε την επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου και αποδίδουμε τιμές σε αυτούς που αγωνίστηκαν και έπεσαν για την Ελευθερία.

Μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών του 1967 οι νέοι ιδιαίτερα άνθρωποι ένιωθαν εγκλωβισμένοι στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της χούντας και της λογοκρισίας που αυτή είχε επιβάλει. Για 6 ολόκληρα χρόνια τρόχιζαν την οργή τους. Το Νοέμβριο του 1973 οι φοιτητές ήταν ήδη οργανωμένοι σε αντιστασιακές ομάδες και αποφάσισαν να αγωνιστούν δυναμικά, διεκδικώντας τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, που τόσο καιρό είχαν στερηθεί. Μαζί τους συσπειρώθηκαν εργάτες, υπάλληλοι, αγρότες κι όλοι όσοι διψούσαν για κοινωνική δικαιοσύνη και ελεύθερη πολιτική βούληση. Τόπος διαμαρτυρίας έγινε το Πολυτεχνείο απ’ όπου οι εξεγερμένοι νέοι οργάνωσαν μεθοδικά την αντίσταση τους, ζητώντας να κατοχυρωθούν τα δημοκρατικά δικαιώματα του ελληνικού λαού.

Και η χούντα κάτω από την πίεση της λαϊκής οργής υποσχόταν μέτρα φιλελευθεροποίησης, λειτουργία των κομμάτων κι εκλογές. Όμως δεν κατάφερε να αποκοιμίσει τις εξεγερμένες συνειδήσεις. Η αντίστροφη μέτρηση για το στρατιωτικό καθεστώς είχε αρχίσει. Τα επαναστατημένα νιάτα που αναζητούσαν άμεσες και ριζοσπαστικές λύσεις στα πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα συγκέντρωναν πάνω τους βλέμματα συμπάθειας και δέκα μήνες αργότερα η Μεταπολίτευση οριοθέτησε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή του τόπου μας.

Η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι ένας ύμνος στη νεολαία μας. Τα νιάτα αυθόρμητα ορθώνουν το ανάστημα τους σε καθετί που αντιμάχεται τα οράματα και τις αξίες που τους παρέδωσαν οι προηγούμενες γενιές και ξέρουν ότι μόνο με τον καταξιωμένο αγώνα θα τα κερδίσουν.

*****

Τάσος Λειβαδίτης, Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος (απόσπασμα)

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη

και για το δίκιο.

Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου

θα ματώσουν απ’ τις φωνές

το πρόσωπο σου θα ματώσει από τις σφαίρες —

μα ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων,

κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.

Και πρόσεξε: μην ξεχαστείς ούτε στιγμή.

*****

ΧΡΟΝΙΚΟ

Η 17^η Νοεμβρίου 1973 σηματοδότησε την κορυφαία αντιστασιακή εκδήλωση ολόκληρου του ελληνικού λαού απέναντι στο στυγνό δικτατορικό καθεστώς που είχε επιβληθεί στη χώρα μας τον Απρίλιο του 1967. Ένα καθεστώς που με το πρόσχημα της αναγέννησης του Έθνους κατάργησε τη Βουλή και το Σύνταγμα των Ελλήνων, καταδυνάστευσε την ελεύθερη σκέψη, αγνόησε τους θεμελιώδεις δημοκρατικούς θεσμούς, φυλάκισε και εξόρισε πολιτικούς και πνευματικούς ηγέτες, προκαλώντας τη διεθνή κατακραυγή και το διασυρμό της χώρας μας.

Άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων σταμάτησαν να δημοσιεύουν κείμενα τους, δείχνοντας έτσι ότι δεν μπορεί να υπάρξει πνευματική ζωή όταν δεν υπάρχει ελευθερία. Την αντίδραση αυτή εκφράζει πολύ χαρακτηριστικά η δήλωση του Γιώργου Σεφέρη που ανακοινώθηκε στις 28 Μαρτίου 1969 από το ραδιοφωνικό σταθμό ΒΒC της Αγγλίας.

Δήλωση Γιώργου Σεφέρη

Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω απότα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω, αυτό δε σημαίνει διόλου πώς μου είναι αδιά­φορη η πολιτική ζωή μας.

Έτσι, από τα χρόνια εκείνα ως τώρα τελευταία έπα­ψα κατά κανόνα ν’ αγγίζω τέτοια θέματα. Εξάλλου τα όσα δημοσίεψα ως τις αρχές του 1967 και η κατοπινή στάση μου (δεν έχω δημοσιέψει τίποτε στην Ελλάδααπό τότε που φιμώθηκε η ελευθερία) έδειχναν, μου φαίνεται αρκετά καθαρά, τη σκέψη μου.

Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου ολοένα πιο επιτακτικό το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή συν­τομία, να τι θα έλεγα:

Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα κα­θεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα όποια πολέμησε ο κόσμος μας, και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας, στον τελευταίο πόλεμο.

Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, ό­σες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζων­τανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να κατα­ποντιστούν μέσα στα ελώδη, στεκάμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δεν λογα­ριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτόν τον κίνδυνο.

Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δι­κτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκο­λη, όμως η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μάς βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύ­λου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.

Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολι­τικό δεσμό, και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μάς οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανω­μαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή.

Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.

28 Μαρτίου 1969

*****

Γιάννης Ρίτσος, Ημερολόγιο μιας βδομάδας (απόσπασμα)

Αθήνα, 16 Νοεμβρίου 1973

Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια,

ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,

αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,

έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, -πώς μεγαλώνει

το μπόι,  το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου—

17 Νοεμβρίου

Βαρειά σιωπή, διάτρητη απ’ τους πυροβολισμούς, πικρή πολιτεία,

αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι—

ποιος θα πει:  π ε ρ ι μ έ ν ω μες απ’ το μέσα μαύρο;

μικροί σκοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια

μ’ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο, κόκκινο σύρμα, κόκκινο

πουλί,

και το μοναχικό σκυλί στ’ αποκλεισμένα προάστια

ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ’ τα καπνισμένα αγάλματα

κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους

πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς,

πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;

πως μπορείτε λοιπόν  να κοιμάστε;

*****

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•